dagboek
Steeds weer hoor ik om me heen dat de kindjes van anderen (die ook Joy’s leeftijd hebben) wat eenkenniger worden. Meer aan mama hangen.
Ben ik dan een slechte mama of een minder goede mama, want Joy interesseert het geen bal met wie hij naar huis gaat of waar hij verblijft. Als hij maar geentertained wordt, te eten en te drinken krijgt en zo nu en dan een schone luier, vindt hij alles best.
Tuurlijk kan hij soms erg verbaasd kijken naar hele vreemde mensen die hij nooit of weinig gezien heeft, maar hij past zich razendsnel aan en vindt het best om op iedereens schoot te zitten.
Als ik de filmpjes van mezelf bekijk van vroeger dan valt het op dat ook Suus en ik best wel makkelijk waren. Okee, Suus moest niks hebben van Sinterklaas, Zwarte Piet of clowns, maar voor de rest was ze geinig tegen iedereen. Ik denk dat ik pas vanaf mijn anderhalf/tweede jaar, een beetje bang begon te worden van de rest van de wereld. Ik ben zelfs nog heel lang verlegen geweest. Maar ik heb zo’n vaag vermoeden dat die eigenschappen niet echt aan Joy zijn besteed. Ik geef toe, ik ben meer een moeder die onafhankelijkheid bij een kind aanmoedigd en dat probeert te stimuleren, terwijl mijn moeder het heerlijk vindt om te ‘moederen’. Ze vindt dat Joy veel te snel groeit en ze vindt het wel leuk hoor dat hij zich zo snel ontwikkeld, maar ze vindt het wel heel jammer dat hij bijna baby af is, terwijl ik haast niet kan wachten tot het zover is.
Babies zijn wel geinig, maar je kan er zo weinig mee en ik hou meer van actie!!!
Ik zit me nu al te verheugen op de tijd dat Joy en ik (zonder Martin) de auto kunnen pakken om lekker naar pretparken te rijden.(voor mij 1 van de grotere redenen om mijn rijbewijs te halen) Als Joy een vriendje mee wilt nemen, dan gaat dat feest natuurlijk niet door!!! Want om eerlijk te zijn, ga ik alleen voor mezelf naar zo’n pretpark en Joy mag alleen maar mee, omdat hij toevallig een kind is en de meeste kinderen pretparken ook leuk vinden en niemand anders met mij wil en ik anders weer oppas voor hem moet regelen. Ik heb echt geen zin om achter 2 van die etterblagen aan te rennen door zo’n park. Het is veel makkelijker voor mij om 1 zo’n kind achter me aan te slepen door het park op zoek naar de leukste aktracties, want ik ben echt een TAMTAM navigatie systeem, dus dan heb ik tegen die tijd echt wel de meest logistieke route uitgestippeld die we kunnen lopen om alle atracties 2 keer te doen. Ohohoh, ik zie het helemaal voor me.
Dat ik vervolgens daarmee riskeer dat Joy net als zijn vader een bloedhekel zal krijgen aan pretparken, tsja, dat risico loop ik dan maar. Voor mij weer 1 van de redenen dat ik ooit wel een keer een tweede kindje wil (zeg dat maar niet tegen Martin, want die wil echt niet!!). Dat ik Joy allemaal fancy speelgoed aan het geven ben met allemaal toeters, bellen en knopjes en geluid is ook met voorbedachte rade : ik kan niet wachten tot die dikke worstenvingers van hem zijn gegroeid tot lenige soepele klauwtjes, want dan kan ik mooi gelijk de gamecube, xbox of playstation tevoorschijn toveren en de console in zijn handen douwen zodat deze knul lekker kan gamen tegen zijn fanatieke (idiote) moeder!!!
Als ik dit zo teruglees, dan begrijp ik best wel hoor dat Joy niet zo’n mama’s-kindje is. Hij denkt mischien dat ik een speelkameraadje ben. Welliswaar een heel streng speelkameraadje, maar mischien vindt hij me niet zo streng, alleen vindt hij dat ik altijd maar mijn zin door moet drijven. Mischien vindt hij me wel een beetje vervelend en lastig (zoals zijn vader dat van mij vindt soms). Nou ja, dat zijn ook weer de goede punten van moederschap. Je krijgt regelmatig een reflectie terug over je eigen gedrag. Of ik mijn idiote gedrag ga aanpassen of veranderen? Weet ik niet, mischien wel...
Maar als Joy zich komende jaar wel lekker gaat hangen aan zijn mama (ik dus), dan lekker niet! PUH!