dagboek
EINDELIJK gingen we weg vanuit Bangkok. Living-on-the-edge als ik ben, had ik besloten om deze rit per trein af te leggen, omdat-namelijk-iedereen-dat-doet! Alleen Martin was er op de 1 of andere manier van uit gegaan dat de treinreis 6 uur duurde. Wat ik dus vreemd vond, want als je met de nacht/slaaptrein gaat (want dat wist hij wel), kan je er van uit gaan dat de rit dan de HEEELE nacht zal duren. In ons geval dus 14, 5 uur! Martin was not amused.
Helaas was ik veel te laat met boeken, dus de eerste klas prive-coupe's waren vol. We gingen dus avontuurlijk als we zijn, 2e klas reizen. Ook in de trein werden we weer genaaid waar we bij stonden. Voor Joy konden we van voren geen kaartje kopen en werd dan ter plekke een prijs bepaald. Ik nou persoonlijk niet zo van die onzekerheden. Ik hou gewoon van vaste prijzen en geen geouwehoer zoals hier. Eerst zei die conducteur/politieagent/militair (die gasten dragen allemaal wapens) dat het ons 221 Bath zou kosten (5 eur 5), maar toen zei zijn kameraad (ik kan geen thais, maar dat verstond ik wel): doe er maar 100 bath boven op! En toen moesten we in 1 keer 321 bath betalen. Ik had echt zoiets van: laat maar, hier heb je het geld, stop het maar lekker weg in die plek van je waar de zon nooit schijnt!. Ik wilde echt weg uit Bangkok!
En daar gingen we, hobbelig en hortend en stotend volgden we onze weg. We zaten tussen de touristen en de locals en Martin baalde als een stekker, want die was veel liever gaan vliegen. Na gegeten te hebben, kwam een engels stel in de plek naast ons zitten en met hun had ik een heel leuk gesprek totdat de bedden uitgeklapt werden. Martin mocht boven slapen (DAT GAAT TOCH NOOIT LUKKEN!!!!) en Joy en ik beneden. Dat was best wel krap, want Joy en ik hechten nog al waarde aan privacy en ruimte. Uiteindelijk besloten we dat Joy met zijn hoofd aan de ene kant en ik aan de andere kant en half half in een soort schaarpositie konden we eindelijk slapen. Dat was een aparte ervaring, want die trein hobbelde en bobbelde enorm en vooral Martin boven in had het gevoel dat hij bij elke hobbel en bocht uit het bed gelanceerd werd.
Aangezien ik oordoppen en een oogmasker op had, was ik heel ver in een andere wereld, totdat ik ergens in de ochtend van heel ver een zielig stemmetje hoorde: mama, ik stik, je bent zo zwaar!!!!! Arme Joy werd gewoon gesmoord door zijn big mama! Op dat moment deed zich binnen in mij een ander probleem voor. Het maakt dus echt niet uit in welke tijdzone ik zit, zelfs hier in Thailand moet ik om 5:45 mijn BIG NUMBER TWO doen! Ik raakte licht in paniek, want de enige sanitaire voorziening die ze in de trein hebben is een poepgat in de grond. Met mijn gestoorde motoriek zag ik al een heel rampenscala voor mijn ogen afspelen, maar ik wist wel dat het me niet zou lukken om het tot 10:30 vol te houden, dus gewapend met een pak wetties, ging ik!
Toen het avontuur klaar was, was ik ontzettend opgelucht en trots dat alles goed was afgelopen. Ik was zo blij: het liefst zou ik iedereen willen wakker maken om te zeggen dat het gelukt was zonder ongelukken. Maar dat deed ik dus niet. Na het ontbijt kwamen we aan in Chiang Mai. Een nieuwe stad, een nieuw hotel en nieuwe mensen. We vonden het maar al te spannend!