dagboek
Nou, hebben wij weer!
Volgens mij vindt Joy het veel te gezellig met Martin en mij 's nachts of het komt omdat ik nu echt gestopt ben met borstvoeding sinds 2 dagen (dus de nachten), maar Joy heeft vannacht vanaf 22.30 tot 6.00 geslapen bij zijn opa en oma!!! (ipv. bij ons)
Heel goed natuurlijk, maar voordat wij ook gaan juichen, moet ik eerst de aankomende nachten maar afwachten. Want met Joy weet je maar nooit!
Overdag is Joy tegenwoordig actiever. De tussendoorslaapjes die hij nu doet worden steeds korter en de tijden dat hij ge-entertained wil worden veel langer. Ik probeer zoveel mogelijk met hem te spelen, vooral omdat hij iets achterloopt met grijpen doordat hij altijd die anti-krab sokjes aanheeft en in zijn bed ingebakerd ligt als hij moet slapen. Dus als Joy alleen speelt, dan wordt hij behoorlijk beperkt in zijn kunnen. Wel sneu, maar het is niet anders nu. Het is erg zielig als hij zichzelf gekrabt heeft en het bloed uit zijn hoofd gutst (en dat is niet overdreven). Ik hoop zo dat hij binnenkort de link kan leggen dat hij het zelf is, die zichzelf verwond, maar tot die tijd moeten we hem tegen zichzelf beschermen en dat gaat helaas wel ten koste van zijn eigen grijpvaardigheid.
Maar ja, de tijden dat ik met hem speel, oefenen we veel zonder zijn sokjes en dan doet hij het heel goed. Ik wil geen ouder zijn die zijn kind pushed. Toch kijk ik wel stiekem wat andere kinderen van zijn leeftijd kunnen, maar ik moet wel beseffen dat Joy alles in zijn eigen tempo en op zijn eigen manier moet doen.
Een kind die zich snel ontwikkeld hoeft niet persee een genie te worden, is mijn ervaring met andere kinderen, en de wat ‘langzamere’ kinderen zijn niet persee gedoemd tot de lomschool. Ik ken zelfs een vroeger ‘lom-kind’ die zich tegenwoordig ontpopt heeft tot bedrijfsleider van een redelijk groot concern. Als ik naar Martin en mij kijk, dan waren we redelijk intelligente kinderen. Het nadeel van kinderen die makkelijk leren of makkelijk dingen oppakken is dat ze nog al lui kunnen zijn, want we leren niet te leren.
Dus voor mijn geval hoeft Joy niet zo’n slimmerik te zijn, als hij maar wel zijn best doet en ook probeert het maximale uit zijn leven te halen.
Tot nu toe ben ik vreselijk trots op mijn bikkel. Vanaf zijn moeilijke start is hij alleen maar aan het vechten om zichzelf het beste te geven. Zijn voedingen gingen makkelijk, contact maken gaat makkelijk, spelen gaat makkelijk. Maar wel dankzij zijn eigen inspanningen. Ik vind hem ook wel een sterk karakter hebben. Laat duidelijk zien wat hij WEL of NIET wil. Zelfs mijn moeder durft hij te trotseren.
Als mama vroeger boos werd op Suus en mij, dan scheten we letterlijk in onze broek en waren we gelijk braaf (nou ja, Suus was iets ondeugender als klein kind), als mama Joy’s gejengel een beetje zat is, dan spreekt ze hem streng toe met een lichte stemverheffing.
Alleen Joy is van een iets ander kaliber dan zijn moeder en tante. Joy denkt (met zijn boze donkere oogjes en pruillipje): ‘Wat jij boos op mij???? Nou, ik kan ook boos doen hoor: WEEEEEEHHHHHHHHH!!!!!!!!!!!!!!’
Hahaha! Lekker ding die Joy! Dat gaat nog leuk worden komende tijd!