dagboek
Dat moedergevoel voor mijn kind wordt steeds sterker, en daarmee ook dat bezit-gevoel. Ik weet ook wel dat je bloed eigen kind geen bezit van je is, maar mijn band met Joy wordt met de dag sterker en daarmee ook de behoefte om hem bij me te houden.
Het is vandaag weer Donderdag dus is hij weer bij mijn ouders en normaal gesproken vind ik dat heerlijk, maar de laatste tijd zie ik JJ niet meer als een last (zoals in het begin), hij is een zegen waarop ik me elke keer weer verheug als ik hem ga zien.
Het begint al bij elke keer als hij wakker wordt. Zo schattig zoals hij je aan kan kijken in zijn loempia wikkel. Een grote glimlach met die grote ondeugende donkere ogen van hem. Als ik hem op de commode leg, dan heeft hij de grootste praatjes en babbels en kan je lekker met hem klieren. Zo gezellig is dat! En je kan ook heerlijk met hem knuffelen en zingen. Alle liedjes en dansjes vindt hij leuk. Soms neuried hij op zijn manier mee.
Maar er zijn ook wel eens momenten waarop ik Joy achter het behang wil plakken. Standaard is dat altijd vanaf het moment dat het rompertje aan gaat. Dan begint hij licht te protesteren, maar met het aantrekken van de trui, dan is het hommeles met meneer en die broek aantrekken is dan helemaal drama. Hij schopt en spartelt dan zo hevig dat ik soms tot 6 keer toe zijn been in zijn broek moet persen. Om maar te zwijgen over het aantrekken van de sokjes en de schoenen (meneer heeft een heuse schoenenverzameling a la Carry van sex-in-the-citty). Elke keer is het compleet aankleden van meneer Bosschers een gevecht. En elke keer als ik op de crèche vraag of hij ook zo strontvervelend is tijdens het aankleden bij hen, dan zeggen ze verbaasd: nee hoor, hij is hardstikke lief!
Wat een boef he?
Het is me eerder opgevallen: Joy is een echte naturist. Ligt graag rond te spartelen in zijn blootje en ‘vlagt’ (lees: territorium afbakenen) graag in de rondte. Gisteren ook bij oma en opa Tokkie, heeft hij lekker in zijn rompertje op de eettafel gelegen en was hij echt in zijn elementen.
Vanavond gaan Martin en ik lekker shoppen en eten bij de Finigans en dat is altijd gezellig hoor met z’n tweetjes, maar toch kan ik niet wachten op morgenmiddag rond deze tijd, want dan zie ik mijn kleine prins weer.........zucht.........