dagboek

Ik ben achteraf best wel pissed op de het ziekenhuis dat ze niks hebben gedaan met mijn angst dat mijn bekken te nauw is (familiekwaaltje).
Met als resultaat dat Joy vast kwam te zitten in het geboorte kanaal.

Ook bij haar bleef haar meisje in het geboortekanaal vastzitten omdat ze te nauw was.
Het was in de avond, dus ze hadden nog tijdig in kunnen grijpen. Maar pas op het laatste moment kozen ze voor een keizersnee.

In die anderhalf uur persen, ging Joy telkens met zijn hoofd er uit om dan weer naar binnen gezogen te worden. Ik kon niet meer! Ik was al dagen bezig om weeen weg te puffen. Ik was moe en ik wilde slapen! Niet meer persen.

Ze kon niet meer, ze was moe, ze had zo veel pijn, waarom deden ze niks?
Ze gaven haar de ruggeprik, die moest eerst werken voordat ze in haar konden snijden. De hartslag van het meisje ging steeds meer achter uit.

De hartslag van Joy ging steeds meer achteruit. Van ellende trok de gyneacoloog de draadjes van de hartmonitor er uit en er ontstond een paniek. Er werd een verpleeger bijgehaald, het onderstel van het bed werd weggerukt, de verpleger ging met zijn volle gewicht op de buik liggen en Joy werd letterlijk met veel geweld uit mij getrokken en op mijn buik gelegd en toen was het stil......

Ze begonnen in haar te snijden en ze haalden het meisje er uit en toen........ bleef het stil.

Toen ik zei: Mama, hij huilt niet! Knipten ze in 1 ruk de navelstreng door, gristen ze Joy bij mij weg en renden ze na ''red allert'' geslagen te hebben, met Joy naar de andere ruimte.

Toen ze zei, ik hoor niks, knipten ze de navelstreng door en begonnen ze meteen met de reanimatie van het meisje.

Na 10 minuten van stilte, verbazing en onzekerheid, hoorde ik een krachtig gekrijs. Op dat moment dankte ik mijn oma's en alle beschermengelen die mijn ventje hadden teruggestuurd om zijn leven te mogen leven.

Na 25 minuten reanimeren bleef het stil. Het lijkt alsof ze slaapt, ze ziet er zo mooi, lief en vredig uit......maar zo stil.

Toen ik vanochtend het bericht hoorde van mijn moeder dat de dochter van haar vriendin dit was overkomen, kreeg ik gelijk een deja vu gevoel.
Met het verschil dat zij haar meisje op wie ze zo verheugd had, nooit zou kunnen voeden, nooit zou kunnen troosten, nooit in haar oogjes zou kunnen kijken en nooit haar verjaardag zou kunnen vieren.

Het is zo wrang dat ik de verjaardag van mijn kind aan het voorbereiden ben en dat zij de begravenis moet regelen. Niemand verdient dit leed!!! Ik vind het zo erg voor haar, haar man en de hele familie! Wat een verdriet.

Een voldragen en kerngezond kindje! Verprutst door een niet allert team die het te lang heeft laten duren! In elk ander land zouden ze veel eerder ingegrepen hebben en had dit meisje nog geleefd! Maar ja in Nederland moeten we persee op de barbaarse Middeleeuwse manier kinderen krijgen met zo laat mogelijk ingrijpen naar (lees DURE) medische alternatieven. BAH!!!

Ik besef dat ik zo veel geluk heb gehad met Joy en dat hij niks heeft overgehouden aan zijn zuurstofgebrek en ik ben vreselijk trots op mijn sterke zoon. Ondanks dat ze niks preventiefs gedaan hebben aan mijn terechte angst, ben ik het team uit Deventer vreserlijk dankbaar dat ze toen het nodig was uiteindelijk snel en doeltreffend gehandeld hebben zodat ik na 7 dagen met mijn driftige jongetje naar huis kon.

Dankzij die prutsers uit Zutphen! Zou zij haar mooi, beeldschone maar stille meisje nooit naar huis mee kunnen nemen.......ik vind het verschrikkelijk!