dagboek
Joy is enorm bijdehandt.
Paar dagen geleden vroeg ik hem wat hij wilde drinken, wat eigenlijk een overbodige vraag was, want het kind drinkt nog steeds alleen maar diksap Appel. Ik werd gelijk gestraft voor mijn 'stomme' vraag, want het joch keek me brutaal aan en antwoordde: DOE MAAR EEN BIERTJE!!!
Ik knipperde met mijn ogen en vroeg: WAAAAT?
Joy ondeugend lachend: een BIERTJE mama!
Paar dagen daarvoor was hij ook al zo brutaal.
Hij had een bakje chips en telkens mocht hij er 1 chipje uit halen. Ik was aan het lezen, maar op gegeven moment zag ik dat hij er meerdere tegelijk uit haalde. Streng vroeg ik hem: WAT ZIJN WE AAN HET DOEN, JOY?
Joy hield een onsamenhangend verhaal dat die chipjes voor de andere kindjes waren onder de tafel, maar toen ik hem de mond snoerde dat hij niet zo uit zijn nek moest kletsen, kaatste hij vervolgens terug: ACH! GA TOCH LEZEN!!!! En wuifde achteloos met zijn handje. Ik stond perplext.
Vorige week maandag waren Martin en ik doodmoe van het werk. Normaal gesproken kletsen we gezellig met Joy in de auto, maar deze keer waren we gaar en kon er geen woord van af. Na 15 minuten hoorden we een zielig stemmetje op de achterbank zeggen: IK KRIJG HELEMAAL GEEN AANDACHT!!!!!
Martin en ik stonden te klapperen met onze oren na deze volzin.
Gisteren kreeg Joy een kadootje van mijn tante Sintia en toen zei hij heel blij: Ik krijg altijd kadootjes van jou!!!!
Ik begrijp er niks van. Soms kan ik amper Bami maken van zijn gebrabbel om dan vervolgens verrast worden door een perfekte volzin uit dat kleine mondje van hem.
Vorig weekend is hij erg geschrokken van het onweer. Met horten en stoten vertelde hij ons dat hij heel bang was voor de flits en de boemerdeboem! Hij wilde persee bij ons liggen. In bed werd ik gestoord van die kleine draaitol, maar toen ik zijn oude matrasje tevoorschijn haalde en naast ons op de grond deed, toen konden we met zijn allen goed slapen. Tegenwoordig moet de slaapkamerdeur wagenwijd open staan, anders slaapt het kind niet.
Mijn moeder heeft al 2 weken last van wondroos. Dat is een 1 of andere ranzige infectie en zij heeft het aan haar voeten. Het zag er echt onsmakelijk uit. Joy vond oma maar eng en wilde in het begin niet echt in haar buurt komen tot verdriet van oma. Op gegeven moment werd zijn afkeer vervangen tot facinatie voor dat enge rode vlees, dus werd oma gedoopt tot FREAKSHOW met haar rechtervoet in de hoofdrol. Elke keer vroeg Joy aan oma: VOET KIJKEN, OMA? En elke keer als hij een blik er op wierp, riep hij: IEIEIEUWWW!!!!!
En rilde hij er ook nog bij.
Omdat Joy zoveel lawaai maakt en zijn snavel niet meer houdt, reageren Martin en ik niet altijd op dat gebabbel van hem. Als zijn vader niet reageert op: PAPAAAAAA!!!!!
Dan roept Joy gewoon: MAAARTIN!!!!! En dan wordt er wel gereageerd.
Al die tijd bleef Joy mij mama noemen. Wat ook niet gek is, want ik ben zijn moeder. Maar ook ik vind het wel leuk om zo nu en dan je eigen kind jouw naam te noemen.
Een half jaar lang heeft Joy geweigerd om mijn naam te noemen. Als ik aan hem vroeg om Tamara te zeggen: dan riep hij (met een big smile) standaard: OPAAAA!!!!! En als ik hem vroeg hoe ik heette, dan antwoorde hij steevast: MAMAAAA!!!!
Tegenwoordig zegt hij: TAMARA met een prachtig rollende RRRRRR. Klinkt zo leuk uit zijn mond!
Ik ben nog steeds mama hoor, maar zo net kwam ik thuis van een etentje en het joch werd wakker van mij en toen riep hij: TAMARA!!!! KOM JE BOVEN!!!
Dat vond ik wel leuk. Nu moet hij nog leren zijn achternaam zeggen, want hij maakt maar een potje van: BOSSCHERS.
We blijven oefenen!