dagboek
Joy heeft een goede nacht gehad. Gisterenavond kreeg hij een beetje verhoging en hij zag er zo zielig uit met die glazige ogen, maar gelukkig heeft hij de nacht redelijk goed door kunnen slapen.
Gisteren kreeg ik dus een voorproefje hoe het voelt als je kind ziek is. Je voelt een groot medelijden met zo'n kleintje en een ontzettende machteloosheid. Vreselijk lijkt het me als je kind ziek is en er erg onder lijdt. Straks als JJ naar de creche gaat weet ik dat hij vaker ziek zal zijn doordat hij regelmatig met andermans baccillen in aanraking gaat komen. Dat geeft niet, want hij kan beter nu al de weerstand opbouwen, dan later als hij wat ouder is. Maar het neemt niet weg dat het heel erg rot voelt als je zo'n kleintje ziet snotteren en moeilijk ziet adem halen. Als ik weer naar het werk ga en Joy is ziek, dan is het is het niet vanzelfsprekend dat ik thuis blijf. Ook al ben ik liever bij mijn kindje dan, ik deel de verantwoordelijkheid met Martin, dus hij zal ook dan vaker thuis blijven.
Het is dat ik nog druk ben met de verhuizing, maar heb best wel weer zin om straks te beginnen met werken. Denk dat de meeste moeders me voor gek verklaren, maar ik heb dat gewoon nodig. Ga toch niet full time werken en de tijd die ik dan met mijn kind zal doorbrengen zal meer quality time zijn. Thuis dut ik in, maar als ik me in een grote groep begeef, dan leef ik weer op.
Vroeger kon ik altijd heel erg het moederschap romantiseren. Ik benijdde mijn collega's die om 17.00-18.00 naar huis gingen en hun kind van de creche gingen halen. De gedachte dat er zo'n klein hummeltje smachtend op zijn/haar moeder zat te wachten, wakkerde licht de kinderwens aan. Maar ja, toen was ik nog happy single en singles willen altijd hebben wat niet direct in het verschiet ligt.
Op dit moment verlang ik ook wel weer eens om ouderwets te stappen en te flirten. Ik ben dus zo'n typisch voorbeeld van: ''bij de buren is het gras altijd groener....''.
Ook nu weet ik zeker dat ik zeer naar Joy zal verlangen na een lange werkdag, maar ja, in de praktijk zal blijken dat het allemaal minder romantisch zal zijn dan ik me had voorgesteld. Want na het werk ben je moe, moeten de boodschappen en het koken nog gedaan worden. Daarna moet je ook nog alles opruimen en tjsa, babies wachten niet. Die hebben voorrang op alles en helemaal als je ze de hele dag niet gezien hebt. Dus ik denk dat ik de eerste paar weken echt mijn ritme zal moeten vinden wat betreft mijn kind en huishouden na het werk. Maar ja, gelukkig deel ik ook die verantwoordelijk met Martin, dus stiekem weet ik ook wel dat alles op zijn pootjes terecht zal komen.....
p.s.: JJ's commode zit in elkaar, dankzij zijn 'handige' papa.