dagboek
Joy groeit als een speer. Echt niet normaal meer. Hij was al groot toen hij geboren was, hij heeft niet voor niets in mij vastgezeten, maar voor mijn ogen zie ik hem veranderen.
Hij heeft nu ook maat 62 en dat vind ik met 6 weken best wel snel. Zelfs deze maat dreigt nu al klein te worden, dus ik vind het niet erg hoor als meneer alles onderspuugd, heb ik tenminste een excuus om weer een nieuw outfitje uit de kast te trekken. De meeste kleren heeft hij maar 3 of 4 keer aan gehad voordat er weer veranderd kan worden in garderobe. Eigenlijk zonde, maar gelukkig heb ik een lieve chicca vriendin die ook een zoontje heeft waar ik wat kleren van kan lenen en mijn kleertjes gaan naar de volgende chicca vriendin die in Februari haar zoon gaat krijgen.
Ook ligt Joy alweer bovenaan de kinderwagenbak en de wieg. Hij begon halverwege, maar beiden zijn nu claustrofobisch klein geworden. Volgende week gaan we verhuizen, dus Joy moet nog even geduld hebben en dan krijgt hij zijn eigen prachtige kamertje met bed.
Joy is zelfs zo dik, dat ik het nu niet meer eng vind om hem in de Tummitub te doen. In het begin wel, toen waren Martin en ik zo onhandig en onzeker dat we bij de eerste poging hem bijna in die emmer verzopen. Van de schrik moest Joy de weken daarop in het ouderwetse badje in bad, maar sinds enkele weken geniet hij ook van De Tub. Echt lief hoor om dat koppie zien te genieten als hij tot en met zijn schouders in het warme water zit. De eerste minuten kijkt hij altijd heel bevredigd en schattig om dan vervolgens een stout snuitje op te zetten en dan te springen. Springen in De Tub zodat alles nat wordt vindt hij het leukst. Dat hij dan zo nu en dan zijn achterhoofdje stoot tegen de rand, mag de pret niet drukken. Over drukken gesproken, hij heeft 1 keer in het water gepoept. Ik zag een heel lief snoetje mij verliefd aankijken en een seconde later was het water geel. Vanaf toen zijn die Tub momenten iets minder relaxed voor mij geworden....