dagboek
Het was liefde op het eerste gezicht toen ik de baby´s van mijn vriendinnen zag. Wat voelde ik veel voor die kleintjes en wat benijdde ik mijn vriendinnetjes dat zij zoveel geluk mochten ervaren. Mijn liefde voor die kleintjes is nooit overgegaan , ik vind ze nog steeds allemaal lief, bijzonder, mooi en speciaal. Toen ik dus zelf zwanger werd verheugde ik me al snel om zelf op die roze wolk te gaan zitten. Vanaf het begin hield ik een dagboek bij voor mijn kindje , sprak met hem , aaide over mijn buik en genoot van alle buitelingen en trapjes die mijn kindje deed. Tegen het einde verlangde ik er naar om mijn hummeltje te zien , in mijn armen te houden , te besnuffelen en veel liefde te voelen. Het kan zijn dat ik wel degelijk getraumatiseerd ben door de bevalling , het kan ook zijn dat mijn kindje gelijk na zijn geboorte bij me is weggerukt is , het kan zijn dat ik hem pas 2 uur later zag , maar het kan ook zijn dat we hem bijna verloren waren , maar toen ik ons kindje voor de eerste keer zag voelde ik , NIKS!!
Ik vond hem wel lief en zielig maar het was meer alsof ik naar een neefje aan het kijken was. Ik had gedacht dat ik ´totally in love´ zou zijn van ons kindje , maar ik vond hem in eerste instantie zelfs lelijk. Ik dacht nog ; dat is hem toch niet? een kind van Martin en mij ziet er toch niet zo uit??
Dagenlang heb ik me geschaamd voor deze gedachten en ik heb zelfs even gedacht dat ik al mijn liefde al vergeven had aan al die andere kindjes. De eerste dagen vond ik Joy ook maar eng en had ook de neiging om de verpleging in het ziekenhuis om toestemming te vragen om Joy aan te raken. Ik durfde hem niet uit te kleden , niet te verschonen of te wassen. Zelfs het voeden moest nog voorgedaan worden en het is dat Joy zelf het goede voorbeeld gaf door gelijk mijn borst te pakken want anders was zelfs dat niks geworden.
Toen Joy de eerste nacht op mijn kamer doorbracht was ik helemaal in paniek , dood eng vond ik dat kleine wezentje. Als hij sliep en stil was dan was alles ok maar zodra de sirene bij Joy aanging wist ik niet was ik moest doen. Ik deed hem in dat geval maar aan de borst met als gevolg een mega-super spuitluier waarbij de poep tot aan zijn nek zat.
De eerste nacht thuis was ook een drama! Joy kan behoorlijk wat decibellen aan geluid produceren en hij begint nooit eerst bescheiden te huilen , nee onze kleine vent gooit gelijk het volume op 10 en als je denkt van dit kan niet harder dan moet ik gelijk erbij vertellen , DAT KAN DUS WEL!!!
Zelfs zijn twee dove opa´s vinden dat hun kleinzoon behoorlijk wat kabaal kan maken.
Al gauw noemden Martin en ik onze kleine Joy liefkozend: paniekzaaier-om-niks , kleine terrorist , mini Al-Queda. Niet echt schattige benamingen dus.
Ouderschap moet groeien en ook Martin en ik moeten erg wennen aan de nieuwe situatie en toch moet ik zeggen dat het steeds beter gaat en dat we snel leren.
Joy heeft het prachtige vermogen zich behoorlijk snel aan zijn omgeving aan te passen. De voeding gaat nu goed en daardoor slaapt hij ook goed en als hij goed slaapt dan doen papa en mama dat ook. Eigenlijk moet Joy alle lof krijgen want dankzij zijn sterke gestel mochten we relatief snel het ziekenhuis verlaten. Ook mede door zijn felheid en vechtlust gaat het goed met hem en daardoor automatisch ook goed met ons. En JA , Martin en ik zijn echt wel verliefd op onze Joy!! Het is echt wel een mooie baby en hij is super alert want hij heeft echt alles door. Kleine Joy , papa en mama houden echt van jou en uiteraard ook heel veel van elkaar.