dagboek
Martin, mijn ouders en ik waren echt murw geslagen door de hele gebeurtenis. Het heeft meer dan 2 uur geduurd voordat ik 'm weer zag. Nadat ik gehecht en géwassen was, werd ik met bed en al naar de couveuse afdeling gereden en zag daar mijn kleine kereltje voor het eerst in een luier onder een warmtelamp helemaal groggie om zich heen kijkend. Ik vond 'm heel lief en heel zielig en ik vond 'm helemaal niet lijken op mij en Martin. Eerder een chineesje. Ik kon ook niet voorstellen dat het mijn kind was en besloot gevoelsmatig aftand te houden, ik was 'm immers bijna kwijtgeraakt en op dat moment was 't ook niet echt duidelijk wat er zou gebeuren.
Gelukkig vanaf dat moment gaat Joy met sprongetjes vooruit en durf ik nu pas mijn moederlijke instinct op hem los te laten. Martin en ik moeten nog van ales leren hoor en het is echt lachen om ons onhandig te zien stuntelen met ons kind. Het oppakken ging in 't begin ook nog onwennig en ook 't verschonen was vermakelijk om te zien. Vandaag hebben Martin en ik er 5 minuten over gedaan om de armpjes van Joy door een romper heen te trekken en Joy maar gillen als een speenvarken. Nee, deze meneer heeft een eigen karakter: is een vreetzak, wil overal op zuigen, als hij geïrriteerd is gaat hij gillen. Als 'm iets niet lukt is hij geïrriteerd. Kan heel boos kijken, maar is wel nieuwsgierig, want volgt alles met zijn ogen. Elke keer als hij weer iets nieuws laat zien, ben ik zo trots als een pauw. Alles wat hij bereikt heeft sinds hij voor de tweede keer tot leven verwekt is, is op eigen kracht gegaan en ik hoop echt met heel mijn hart dat de stijgende lijn voortgezet gaat worden. Zoals ik al eerder verteld heb; Joy zal voor het geluk geboren zijn, maar net zoals elk ander zal ook hij moeten werken voor zijn eigen geluk. GELUKKIG kunnen wij allemaal hem hiermee op weg helpen. Hij boft echt met zoveel mensen die nu al van hem houden.....