Ook een eigen peutersite? kijkonzepeuter.nl
JOY JULIUS oftewel JJ

dagboek

Echt spetterend was het niet, want door de dichte mist, hebben we geen vuurpijl in de lucht mogen bewonderen. Heel erg sneu hoor voor die mensen die weer een vermogen aan het prachtige siervuurwerk besteed hadden, want hier in het Oosten (en in het Noorden van het land) kon je niks zien. We hadden welgeteld een zicht van 5 meter.

Dit was het eerste jaar dat Joy oud en nieuw bewust meemaakte. De hele week waren jongelui in de buurt aan het knallen en elke keer schreeuwde hij BOEM!!!! na elke knal.
Gisteren gooide de buurjongen telkens strijkers van zijn dakterras op het terras van Joy (dat 1 verdieping lager zit), maar Joy sliep vrolijk door. Voor zijn slaapje, was ik druk in de keuken en zat Joy in zijn slaapkamer te spelen. Ik hoorde de keiharde knallen van die etterstraal (mijn buurjongen) boven me, maar na elke dreun hoorde ik Joy heel blij: BOEM!!!!! schreeuwen. Hij moedigde dat rotjoch van hiernaast zowat aan. Voor mij een reden om niet te klagen deze keer.

Toen we Joy wekten, zat hij heel blij op en neer te springen in zijn bed en: SUUS!!!! KEEES!!! NOOOOOT!!!!! Te zingen.
We gingen eerst naar mijn ouders toe om daar te gaan eten (Suus en Kev waren daar ook) en daarna gingen zij naar huis om voorbereidingen te treffen en 2 uur later gingen wij daar ook naar toe met mijn ouders.
Suus en Kev hadden hun woonkamer ingericht als een casino, en binnengekomen, wilde mijn vader meteen een potje gokken. Joy wilde meedoen, maar dat mocht niet en nadat hij zijn hoofd gestoten had, begon hij hartverscheurend te huilen en was dat voor ons het teken om het kind in het bed van mijn zusje te leggen. Hij viel vrijwel meteen in slaap (mocht ook wel, want het was al 21:30). Zo langzamerhand druppelde het bezoek binnen.
In de tussentijd was er een hele erge dichte mist opgetrokken in het noorden en oosten van het land en volgens vrienden die uit Ede kwamen, begon deze muur van mist bij Apeldoorn. De rest van het land scheen mistvrij te zijn.

Mijn oom en tante uit Assen waren gelukkig wel gearriveerd (met zakken vol vuurwerk), dus het voorknallen kon beginnen.
In de tussentijd was mijn tante bij Joy gaan liggen en in slaap gevallen, maar net voor 0:00 werd hij wakker van geknal en eerste wat hij zei was BOEM!!!!!!
Kevin en Suus hadden hun ruime terras gedeeltelijk overdekt en een warmtekanon neergezet voor de rokende mensen onder ons. Van daaruit hoopten we een mooi uitzicht te hebben op het vuurwerk. Niets was minder waar. Het zicht was echt minimaal en zelfs de potten die beneden (mijn zusje woont 1 hoog) voor onze neus werden afgestoken konden we amper zien. De herrie echter was wel duidelijk. Joy vond het allemaal maar heel gaaf en keek zeer geïnteresseerd toe. Elke keer vroeg hij om: MEEEER!!!!! BOEM!!!!!
Ik, bangeschijter die ik ben voor het vuurwerk en voor de mist (je ziet de pijlen niet op je afkomen), verschool me constant achter het rugje van mijn zoon die wel heel belangstellend over het balkon heen hing om nog meer vuurwerk te zien. Elke pijl die de lucht in ging, verdween uit zicht. We waren er allemaal over eens dat dit een hele rare spooky oud en nieuw was.

Martin en ik bleven bij mijn zusje slapen, maar mijn ouders zouden Joy mee naar huis nemen (en liften met mijn oom en tante). Het was echt onverantwoordelijk om de weg op te gaan, want het enige wat automobilisten zagen, was hun voorkant van hun auto. We zagen regelmatig auto’s stapvoets voorbij rijden in een polonaise. Zo ook de Wokkies. Omdat ze het gevoel hadden dat ze met ogen dicht reden en hun oriëntatievermogen hadden verloren, besloot mijn papa dat hij maar voor de auto uit moest lopen zodat mijn oom hem kon volgen (echt van de zotte dus!!!!). Ondertussen sloten steeds meer auto`s zich aan deze polonaise. Autoraampjes werden open gedraaid, er werd over en weer het 1 en ander gecommuniceerd (waar zijn we???? Waar moeten jullie heen???? Hoe kom ik dit verdomde dorp uit????) en mijn vader werd van alle kanten aangemoedigd en ook geplaagd ( zo kerel! Ben je voor het karretje gespannen?) en de rij auto`s werd maar langer en langer. Mijn vader had wel wat gedronken en liep ook niet meer zo recht meer, dus het zou wel een fraai gezicht zijn geweest om die kleine pinda te zien zwalken midden op de weg. Joy had wel door dat er iets bijzonders aan de hand was. Met zijn snuitje omhoog hield hij mijn vader heel goed in de gaten en elke keer riep hij wijzend met zijn vingertje: IK ZIE OPAAAA!!!!!

Het leek wel of half Apeldoorn mijn ouders thuis brachten. Dat was ook zo, want toen ze hun straat inreden en achter zich keken, zagen ze nog steeds de spookachtige sliert van verlichtingen achter hun rijden. Ze wonen in een doodlopende straat, dus ik denk dat er daarna wel wat verwarring is ontstaan bij de automobilisten, maar dat kon de Wokkies niks schelen. Zij waren eindelijk thuis!

Op dit moment begint de mist steeds meer op te trekken en Joy ligt nu in zijn bedje in ons huis, want zo meteen gaan we nieuw jaar borrelen bij verschillende ouders van de vrienden van Martin in Bathmen. Dat doen we elk jaar. Joy gaat lekker mee en ik heb nog wat sterretjes en knalpistolen en bonbons in de tas gedaan, zodat hij nog eventjes pyromaantje mag spelen.
Morgen moet ik weer werken: BAAAAAH!!!!!!! Heb ik helemaal geen zin in, maar ja, na anderhalve week vrij te zijn geweest, mag ik niet klagen.
Martin is morgen vrij, dus die pimpelt wel lekker door, maar Joy en ik liggen vanavond op tijd in bed!

Reageer