dagboek
Tegenwoordig poetsen we Joy met de elektrische tandenborstel. Met de gewone borstel konden we hem soms niet achterin zijn mond poetsen. Dan hield hij doodleuk zijn kaken stijf op elkaar, maar met de elektrische borstel komen we overal en Joy vindt het nog leuk ook! Bij zijn opa en oma moet hij maar op de ouderwetse manier poetsen, maar dat geeft niet, want op de andere dagen wordt alles heel goed gepoetst!
Vandaag hadden Joy en ik weer zo´n luie dag. Vanochtend kreeg hij ontbijt op bed, maar hij wilde zijn vla niet. Ik werd een beetje boos, dus Joy werd weer driftig, toen heb ik hem maar in zijn eigen bed gedaan, maar dan wel zonder al zijn knuffels en spenen. Dat vond hij niet leuk, maar ik had beide deuren dicht, dus ik hoorde hem niet zo hard schreeuwen. Na 2 minuten was hij stil en het bleef stil, dus ben ik bij hem gaan kijken. Hij snikte nog zielig na, dus toen ik hem vroeg of hij weer naar mama wilde zei hij: Ja MAMAAAA! (dat was de eerste keer dat hij 2 woordjes achter elkaar gebruikte) en schudde hard bevestigend en deed zijn beide armpjes omhoog. Toen ik in bed hem weer vla wilde geven en aan hem vroeg of hij vla wilde. Keek hij me aan en schudde krachtig van nee, dus toen heb ik zelf de vla maar opgegeten. Zijn boterham met boter en kaas at hij wel bijna helemaal op.
Tijdens de Teletubbies kreeg Joy elke keer de slappe lach als Po aan een hendel ging hangen en er dan een grote bel luidde en het beeld ging trillen. Elke keer als dat gebeurde (TT is van het eeuwig herhalen) sloeg hij achter over en voorover van de pret. Ik was mijn Harry Potterboek aan het lezen (ben weer van voor af aan begonnen en op het einde van Deel 4) en ik voelde Joy wel tegen mijn been aan, maar op gegeven moment voelde ik hem te ver achter over klappen en werd hij zo over mijn been heen gelanceerd en kwam hij met een knal recht op zijn kop terecht op de harde houten vloer. Heel zielig. Ik was echt bang dat hij een hersensschudding had, want het was echt een gigaklapper die hij maakte. Hij heeft 5 seconden gehuild en zodra Po weer aan de hendel hing en het beeld ging trillen bij het geluid van de bel, lag hij weer helemaal in een deuk en stootte keihard met zijn hoofd tegen de mijne aan. Dat deed heel erg pijn en eigenlijk wilde ik wel huilen, maar omdat Joy deed alsof er niks gebeurd was, slikte ik mijn kinderachtige mietjestranen maar in. Wel eng hoor zo´n kind met zo´n hoge pijngrens.
Na zijn middagslaapje gingen we naar de kapper. Die zit 4 panden verderop. Martin laat zich daar ook altijd knippen en is erg tevreden over een kapstertje genaamd Nadine (ze schijnt erg stimulerende hoofdmassages te geven bij het harenwassen). Deze Nadine knipte Joy ook en dat deed ze heel handig en vingervlug. Joy was heel braaf met als resultaat dat hij weer een heerlijke korte kop heeft. Het kost weliswaar wat (17, 50), maar dan heb je ook wat.
Joy kreeg geen stimulerende hoofdmassage, maar ondanks dat, vindt hij Nadine wel een lekker ding!
Daarna gingen Joy en ik een wandeling maken. Tegenwoordig laat ik Joy wat langere afstanden lopen zonder de buggy. Toch merk ik dat die kleine beentjes het allemaal niet gewend zijn, dus moet ik hem ook veel dragen. Ook vind hij het soms maar eng om over straat te lopen. Al dat verkeer, al dat lawaai al die mensen! We liepen langs de Brinkgreverweg (daar wonen we aan) richting de voorkant van het station en op het pleintje van de Leeuwenbrug mocht hij lekker vrij lopen. Hij rende heel blij achter een plastic tasje aan die meegevoerd werd door de wind, deed een tussenstop bij alle bellen van de bedrijven die in de Leeuwenbrug zitten, drukte op 2 of 3 bellen, sprintte weer weg en hield uiteindelijk op bij de trap naar het station. We gingen naar het vogeleiland (in het park in het midden van de stad) en daar hebben we de kippen, eenden, pauwen en andere rare vogels brood gegeven. Joy kan heel goed de hanen na doen en de geiten ook. Daarna liepen we naar het centrum. Onderweg kwamen we kindjes tegen die heel goed konden fietsen, dus Joy liet zien dat hij heel goed kon Jumpstylen, nou dat konden die kindjes ook heel goed. Dus na een tijdje na die springende kindjes gekeken te hebben, vond ik het wel welletjes en gingen we verder wandelen. Joy ging bij elke winkel naar binnen en uiteindelijk verdween hij in de Xenos. Op gegeven moment was hij aan van die mandjes te trekken die in het rek stonden en ik zag dat het van die boodschappenmandjes waren die je ook bij de supermarkt hebt (althans bij de plusmarkt hebben ze deze ook met wieltjes en een grote hendel om het achter je aan te trekken). Ik koos een mooie lichtblauwe uit en trots ging Joy met zijn buit rijden door de Xenos. Bij de kassa aangekomen stond een rij, maar Joy wilde helemaal niet in de rij gaan staan, Joy wilde met zijn buit naar buiten. Toen hij doorkreeg dat hij echt even moest wachten, kreeg ik van hem een op-de-grond-en-spartel-demonstratie van hem en ik zag al die mensen geïrriteerd kijken naar hem. Ik maakte snel de opmerking tegen hem dat IK een GRUWELIJKE HEKEL heb aan spartelende kindjes op de grond (kon de rest van de intolerante zeikerds die gedachte lekker in hun eigen zak steken) en zette hem naast de kassa neer. Meteen wilde hij op de toetsen drukken en zowel de caissière als ik zeiden streng: NEE niet aankomen! Ik zag dat trillipje, maar hij slikte die brok in zijn keel in en voor hij het wist had ik hem in de mand gezet en ging ik er snel vandoor.
De rest van de rit zat hij braaf in zijn boodschappenkarretje, maar voor de shop-zonder-buggytest is kleine meneer Bosschers finaal GEZAKT!